Herhangi biri gibiydi geldiğinde Sönmüştü gözlerinin feri Öfkeliydi, ve bir o kadar umutsuz Çoktan mahvetmişti insanlar onu Yine de tutmuştum elinden Gerçeğim ol demiştim Yalan oldu... Kırgınlığı yüzünü kuşatmıştı Buram buram nefret kokardı teni Şarkılar onu ağlatırdı Yüzü yağmura hazır bir buluttu Kimseler anlamıyordu derdini Baharım ol demiştim Hazan oldu... Parça parçaydı yüreği Umutları çok uzağındaydı yaşamın Ve aramaktaydı özünü Kayıptı kendisi, başka insan olmuştu Bir güneş arıyordu içinde karanlığın... Ateşim ol demiştim Duman oldu... Gitti... hiçbir şey demedim. Onun gülen yüzü ölüm öncesi iyilikti, Kaçtı... bir saniye bile tutmadım. Bir ayrılıktan onlarca soru doğurdu Ne ben sordum ne o cevapladı Ekmeğim, nefesim, aşım ol demiştim Ziyan oldu...
