hayatının hiçbir yerinde yokum yeni aldığın giymeyi düşünmeyip dolaba kaldıracağın ama onun için fazladan askın bile olmayan bir kıyafet gibi öylece odanın orta yerinde durup gelip geçerken üzerime basman canımı acıtırken beni üzerken ait olmadığım istenmediğim, kalabalık bir dolaba hapsedilmek üzereyken kalamazdım anla lütfen içimi dışıma çıkarıp aşmışlar bir ipe kurutulmak üzere dünya bana ters istikamet dönerken ayaklarım yerçekimine karşı kalbim hangi mezbahanede kaldı kim aldı öylece gelip geçmelisin içimden istasyonlar garlar limanlar yok artık kervansaraylar eskidendi hiç bu kadar yenik hissetmemiştim kendimi hiç bu kadar savunmasız korktum ve kaçtım ne kazandın dersen kalbimi gözden çıkarmıştım zaten belki bedenimi ruhumu belki aklımı bir ucundan yakalarım sandım ama benliğimi kaybetmişim neyin sancısı bu içimdeki senin rüzgarında birbirine çarpan kapılarıyla ruhumun odaları bomboş her gün kendimi engellemeye çalışıyorum bugün yeni bir gün ona yazmıcam diyorum gün ilerliyor ve ben yenik düşüyorum elimi telefonda buluyorum aklımı sende geçiçek biliyorum geçicek ama ne zaman kendi limanıma demir atmış duruyordum öylece sonra seni gördüm okyanusun ortasında bir ada dedim ki yelkenler fora havada fırtına o gün bu gün dolaşıyorum pusulam kayıp ada bir serapmış çölde bile rastlanmıcak türden limanımdaysa bana yer yok artık belki bir ay sonra söylemicem belki de iki gün sonra hala kalbimin parmaklıklarından kurtulup dilimin ucuna kadar gelebiliyorken hala sözüm geçiyorken beynime ve yarının da bir garantisi yokken bu hayatta evet seviyorum seni iki hayaldik seninle yakınlaştıkça kaybolan gökyüzünden inen ilk kar taneleri gibi düştüğü yerde eriyen gözlerinde görmek istiyorum bittiğimi dokunurken hissetmek konuşurken anlamak aklımı inandırmak
