Kor parçasından işlemiştim gözlerini.. Benim olamadığın gibi yaktı yüreğimi.. Bir masaldı bizimkisi.. Sonu mutsuz masallardan.. Masallarda mutsuz son yoktu ama… Prensesler hep mutlu olurdu.. Prenslerine kavuşurlardı.. Ne oldu bizim masalımıza ? Yarınlarla dolu umutlarımıza ...? Bizim masalımız hayal ettiğimiz gibi değilmiş meğer.. Meğer insan çok sevmemeliymiş... Değer vermemeliymiş… Şimdilerde yalanımsın sen benim Yüreğimi her gün acıtan yalanımsın… Sızım sızım sızlatan “Yar/sızım” sın !
