Uçurumun kenarındaki küçük kızım... Anneme dönüyorum;yorgun yüzündeki masmavi gözlerine bakarak; "Burdan atlasam canım acır mı anne?" diyorum... "Olmaz.." diyor."Ben yanındayken sana birşey olmaz,izin vermem!" Şimdi yine uçurumun kenarındayım... Bu sefer yalnız.. Annemin yüzündeki yorgunluğu miras edinip kendime; uzun uzun bakıyorum uçuruma.. "SusuyoruM!" Hayallerim geliyor gözlerimin önüne... Karşılığını beklemeden tüm gücümle sevdiklerim! En zor zamanlarında yanında olduklarım ve hiçbir zor zamanımda; Yanımda bulamadıklarım! Yüzümü rüzgara veriyorum... Kollarımı iki yana açıp soruyorum; "Buradan atlasam canım acır mı anne?" Sen duymasan da bu soruyu,ben cevabı biliyorum... Ne atlayabiliyorum;ne kalabiliyorum..! Uçurumun kenarında dizlerimin üzerine çöküp ağlıyorum... Sana,yalnızlığıma,yaşadıklarıma... "Canım zaten acıyor anne; Atlayayım mı?"
