Adı üstünde ölmeyen sevgi bu bende ki, ölmeyecek de... Ben seni sevdim de, içimde senin sevgin ölsün diye mi? Ya da içinde benim sevgimi öldürsün diye mi? Ah benim gözümün nuru, biz bu sevda üzerine yemin etmedik mi? Biz ölsek bile sevgimiz ölmeyecek demedik mi? Peki ya öyleyse bu ayrılık niye, bu sana nefret niye? Nefret de bir duygudur bilirim, nefret aşırı sevgiden gelir ki ben hala seni ilk günkü heyecanla seviyorum, seviyorum işte elimde değil... Ara ara gözüm hatıralara takılıyor da canımı acıtmıyor değil be sevgili, seninle el ele gezdiğimiz o Bostancı, Maltepe, Kadiköy, Eminönü ve Karaköy sahilleri yok mu, işte oralar daha da acıtıyor canımı... Hani her sahil kenarında bir sevgili izler, sonra da gülerdik deli gibi kimseye aldırmadan kahkahalarla... Vapura ne vakit binsek martılar takılırdı peşimize de, simit alıp paylaşırdık onlarla bu mutluğumuzu, simidin yanı sıra... İyi de giderdi hani biz gülerdik onlar da, hatta el sallardık onlar da... Korkmazdık onlardan daha da yanaşırdık vapurun kenarına ve onlar da daha yanaşırlardı bize...Bir değil kaç martı sarardı etrafımızı, bana martıları anlatsalardı inandıramazlardı ama gerçekten martılar seveni tanıyorlar bu yüzden de onlardan hiç ayrılmıyorlar... Şimdiler de o sahil kenarlarına tek başıma takılıyorum ve şimdiler de martılar uğramıyorlar bana... Tepem de ya iki ya da üç martı görünüyor ama onlarda uzun durmadan bakıp gidiyor... Off ki, off... Canım acıyor, içim sızlıyor bu aralar...Hani senin daha yanımda olmayacağını biliyor ve bunu kendime inandırmaya çalışıyorum ya heh işte o beni daha da kahrediyor... Ahh, bazen ne diyorum biliyor musun? Aynı konumda fakat farklı banklarda otursak, hatta sırtlarımız birbirine dönük olsa, hiç konuşmasak... Tüm bunlara rağmen yeter ki beraber olsak, martılar yine çevrelese bizi, biz sadece öylece sessizce kalarak içimizdekileri okusak diyorum... Bana verdiğin gülü savurdum yerlere, dağıttım her birini ayrı bir köşeye... Sen gittiğinden beri güller de küs oldular bana, ne kokularını veriyorlar, ne de güzelliklerini gösteriyorlar... Varsa yoksa habire dikenlerini batırarak; canımı acıtıyorlar, yaramı kanatıyorlar tıpkı bir zamanlar senin bana yaptığın gibi... Şimdi onlar da nefretim oldu sayende, hatta sahillerde... Unutmadan şunu da söyleyeyim sana, artık resimlerini de dağıttım odamın yerlerine... Bir bir baktım uzandığım yerde gözyaşları içinde, senin resmin, benim resmin ve ikimizin resmi derken uyuya kalmışım bir köşe de... Uyandığım da hala gözümden yaş akıyordu, resimler ise yerinde sayıklıyordu... Hepsini topladım ve attım çöp kutusuna... Attığıma inanmıyorsun değil mi evet atmadım sakladım, o günden sonra gerçi hiç bakmadım daha ama olsun, saklıyorum işte hem bundan sanane... Daha gittiğin günün saati ve şekli gözümün önünde, hiç gitmeyecek de... Yalvardım, haykırdım gittin...Yapma, bırakma dedim bıraktın... Yeminliyiz, hani ölmeyen sevgimiz dedim ama yeminini bozup, sende ki sevgiyi öldürdün... Biliyorum ve hissediyorum şimdiler de pişmanlıktan kıvranıyorsun, hatta ara ara anılara takılıp iç geçiriyorsun ama sende ki gidiş öyle gidişdi ki, dönmeye yemin olsun utanıyorsun... Gittin de eline geçti he söyler misin? Sana ödül mü verdiler yoksa bu ayrılma başarının ardından sana da iyilerini mi buldular? Yad eller kıymet bilmezmiş bunu anladım, ama yarim kimse seni benim gibi sevmez, benim gibi sevmez... Biliyor musun, sen gittiğinde ben kendim de neyi farkettim... Hemen söyleyeyim iki yanlı olduğumu, bir tarafım gidişini izlerken sessizce, diğer tarafım ise içte içe "gitme canım bu gönülden, gidip de beni diri diri öldürme" diye haykırıyordu... Artık dönsen de, dönmesen de farketmez sevgili... Bu bende ki ölmeyen sevgi var olduktan sonra, sen olmasan da yaşatırım ben bu sevgiyi... Şunu unutma bir de sevgili; sen öldürsen de içindeki sevgiyi bende hep var olacak bu ölmeyen sevgi
