Mesaj budur

> Rahmetli babaannem pirinç ayıklıyordu.
> Bir tane yere düştü ..
> Babaannem eğildi,aramaya başladı.
> Sağa bakıyor, sola bakıyor, bulmaya çalışıyordu.
> Çocukluk işte,
> -Aman babaanne dedim.
> - Bir pirinç tanesi için bu kadar caba harcamaya, yorulmaya değer mi?
> Rahmetli ilk defa sertleşti bana karşı, öfkeyle doğruldu.
> -Sen oturduğun yerden ahkam kesiyorsun, 'dedi.
> - Hiç pirinç üretilirken gördün mü? İnsanlar ne kadar zorluk
> çekiyorlar. Bir pirinç tanesinde kaç insanin göz nuru, alın teri,
> emeği, çilesi var biliyor musun? '
> Utancımdan kıpkırmızı Olmuştum.
> Aradan yıllar geçti.
> Hukuk Fakültesinde Öğrenciyim.
> Alain'in proposlarini Okuyorum ..
> Birden irkildim.
> Babaannemi hatırladım.
> Alain, bir insan yerde bir iğne görüp de eğilip almazsa, bütün
> uygarlığ a karşı ihanet etmiş olur diyordu ..
> Ilave ediyordu.
> Bir iğnenin üretiminde binlerce insanin alın teri, göz nuru, el emeği
> vardır diyordu ..
>
> On dokuz yıl evveldi.
> Stockholm'e gitmiştim. Bir otele indim.
> Geceydi. Sabahleyin, Traş olmak için lavaboya gittiğimde, aynanın
> yanında ilginç bir not gördüm.
> 'Lütfen traştan sonra jiletinizi çöpe atmayın, yanda bir kutu var
> oraya bırakın, bir tek jiletle dahi olsa, İsveç
> çelik sanayisine yardımcı olun 'diyordu.
> Doğrusu hayretler içinde kaldım.
> Çocukluğumdan beri çelik eşya denince akla İsveç çeliği gelir ..
> Birçok eşya üzerinde 'İsveç çeliğinden yapılmıştır' diye yazardı.
> İşte o ülke, kullanılmış bir tek ufacık jiletin bile çöpe gitmesini
> istemiyor, ona sahip çıkıyor, gelen turistlere rica yollu uyarıda
> bulunuyordu.
>
> İsviçre'de zaman zaman, belli periyotlarda radyolar, Televizyonlar bi r
> haberi duyurur.
> 'Şu tarihte, su saatte, adamlarımız gelecek.
> Siz lütfen hazırlığınızı yapın. Okumadığınız, ilgilenmediğiniz,
> kullanmadığınız ne kadar kitap, dergi, gazete varsa,
> Kağıt, ambalaj, kutu varsa, Velev ki, bir ilaç prospektüsü dahi olsa,
> kapının önüne koyun. İsviçre'nin kalkınmasına yardımcı olun. Fazla
> ağaç ziyanına engel olun. "
>
> Japonlar son derece sade, basit, yalın mütevazı yasayan insanlardır.
> Evlerini mobilya ile eşya ile dolduranlar Japonlara göre ruhen tekamül
edememiş,
> hayatın manasını anlayamamış, Zavallı kimselerdir ..
> Böyleleriyle; evini Mezat salonuna çevirmiş Zavallı, diye eğlenirler.
> Bir insanin gösteriş için Eşyanın esiri olması ne kadar acıdır.
> Vaktiyle Japon ekonomisi darboğazdan geçiyor. İç borçlar, dış borçlar
> gırtlağı aşıyor.
> Zamanın başbakanı Meclisi toplar. Kürsüye çıkar.
> Durumu olanca açıklığı ve tehlikel eri ile anlatır ve;
> -Şu andan itibaren der,
> -Tanrı Şahidim olsun ki, Japonların iç ve dış borçları son kuruşuna
> kadar ödenmeden, pirinçten başka bir şey yemeyeceğim. Şu üstümdeki
> elbiseden başka elbise giymeyeceğim.
> Dediklerini yapar, en Ustten en alta bir israftan kaçınma kampanyası
> açılır. Japonya bütün borçlarını öder .. Bu durumun Toplumun bütün
> kesimlerini, tek istisna olmadan kapsadığını söylemeye gerek yok.
> Geçenlerde Japon imparatorunun sarayını gördüm.
> Yarabbim, ne kadar sade, ne kadar mütevazı, ne kadar gösterişten uzak ...
> * Gerekmediği halde ELEKTRİĞİ yakmakla, suyu kapamadan bos yere akıtmakla
> biz de zalimler sınıfına geçmiyor muyuz?
>
> * Hayat çok ince, akıl almaz incelikte ipliklerle örülmüştür.
> Her şey o kadar birbirine bağlıdır ki,
> Ilk okul okuma kitabımızdaki bir sözü hiç unutmadım.
>
> Bir Mıh bir nali kurtarır.
> Bir nal bir atı, bir at bir komutanı,
> Bir komutan bir orduyu,
> Bir ordu bir ülkeyi kurtarır diyordu ..
>
> Maddi durumumuz ne olursa olsun,
> ister zengin olalım ister fakir, hepimiz çok dikkatli olmak zorundayız.
> Burada parayı da, maddiyatı da aşan büyük bir edep ve incelik vardır.