Çocuk olmak istemiyorum artik, biliyorum alnımda silinmeyen yazgı(n) var, çocuk olsam beni bekleyeceksin o köse basında... Kahretmiyorum sana, inan... İçime atıyorum, içimde biriktiriyorum çığlıklarımı... Susuyorum... Kahretmiyorum sana, inan. Kızgın da değilim... Her gün biraz daha uzaklaşıyorum kendimden, koynumda sensizlik... Umutsuz yarınlar, Kahrediyorum kendime... Kendime konuşuyorum artik, Bağırıyorum, küfür ediyorum hatta.. Sana susuyorum... Öldü diyorum o hayallerde büyüttüğümüz çocuklar. Yasamıyor artik... Yasaydı diyorum hepsi bir sen olacaktı ama biliyorum ki demekle olmuyor... Öldüler ve ben hala onlara mezar arıyorum... içimde kokuyorlar Ve ben uyuyamıyorum... Susuyorum, içimde biriktiriyorum çığlıkları. Duyma... İnan gelmen için değil artik hiç bir çırpınış... Ergün sensizliğe düşüyorum Dizlerim kanıyor her yere düşüşümde Ben yine de susuyorum.. Kendime bakıyorum senin gözlerinden, Ne tuhaf hiçbir şey bulamıyorum. Hiç mi yasamadım ben sende? İnan hissediyorum, onu nasıl sevdiğini, kulağına fısıldadığın şarkıları duyuyorum. Duydukça susuyorum ben sana.. Onun sacları geziyor avuçlarında biliyorum, Oysa benim avuçlarım kanıyor... Avuçlarımda biriktiriyorum günahlarımı, Bu askın günahları çok ağır gelmekte... İki çocuktuk biliyorsun, büyüyememiş belki de büyümek istememiş. Ben artik büyüyorum, sen çocuk kal oldu mu? Hani benim hep sevdiğim, Hayalini kurduğum adam ol... Çocukluğu yasa sen, bu yüzden kahretmiyorum sana. Ah sevgili... Ah.. Ergün sensizliği soluyorum, Her gün merhaba diyorum güneşe, gülümsüyorum. İsyan ediyorum bazen, olmamalıydı sonumuz böyle diyorum. Ben, seni ondan daha çok sevdim./ bunlar için geç biliyorum. İçime atıyorum, sır olacaksın ömrümce içimde. Yok, olmaya hazır mısın, benimle birlikte?
