KaLem, Kağıt, HarfLer ve YitiriLenLer

Konu, 'Şiir Cafe' kısmında LeyL tarafından paylaşıldı.

  1. LeyL
    Offline

    LeyL
    Yetkili
    Emekli Admin

    Kayıt:
    13 Şubat 2007
    Mesajlar:
    3.089
    Beğenilen Mesajlar:
    1
    Şehir:
    İstanbul-Mersin
    Bu gece kalemimden düşen her harf titrek bir isyanın gölgesinde çaresizliği işliyor gecenin kalbine..

    Sayfalar dolusu çaresizliğim ve yalnızlığım satırlara keder yüklü gözyaşlarıyla iniyor..

    Harflerim korkmuş ve üşümüş sanki..

    Çaresiz sessiz ama yinede asla sensiz değil..

    Onlarda benim gibi bu gece..

    O kadar çok “ben” olmuşlar ki artık kendimden ayıramıyorum..

    Ya da harflerin arasında sessizce yok olan o düş benim…

    Artık ne uğruna ölebileceğim bir aşkım nede en zor anlarımda yanımda olmalarını istediğim sevdiklerim var..

    Bu hayata dair hiç bir şeyim yok artık..

    Bir hiçliğin gölgesinde var olabilme savaşındayım..

    Ama nedendir bilinmez hep yok olmuş düşler ve kimsesiz üşüyüşler beni anlatır..

    Yani ben biten bütün güzel aşk hikayelerinin lanetlenen rolü,

    Yaşanan bütün güzel sevgilerin tek kötü karakteri..

    Yani ben ihanetlerin tek suçlusu,kimsesiz gecelerin sorumlusu..

    Ben intiharların nedeni..

    Ben kaçıp gitmelerin acı bedeli..

    Şizofren düşlerin katili..

    Ama yinede harflerim var benim..

    Biten aşklara inat..

    Her biri gökteki yıldızlar kadar değerli..

    En kederli anlarımda geceye parlak yıldızlar gibi düşlerimi,yalnızlığımı ve çığlıklara bürünmüş sessizliğimi nakış nakış dokuyan..

    Ve her biri beni ve giderek yok oluşumu anlatan..

    Ve kalemim..

    Çaresiz terkedişlere inat..

    En terkedilmiş anlarımda terk edenin kalbine kin yüklü bir ok olup saplanan ama her defasında sadece beni acıtan..

    Ve kinimi beyaz sayfalara harf harf kusan..

    Ve kağıdım..

    Hayatın bütün iniş çıkışına,ürkütücü ve karanlığına inat bembeyaz ve pürüzsüz..

    İnsanların kararmış yürekleri arasında seçebildiğim tek beyazlık..Tek masumiyet..Ve tek gerçek..

    Şimdilerde ben kaf dağının ardındaki zümrüdü anka rolündeyim..

    Yani yine yok oluşun simgesi…

    Yani yine sebepsiz bitişlerin tek varisi..

    Yani yine acınası..

    Yani yine çaresiz..

    Ve yani yine ben..

    Ben hep terk edilen..

    Ve çaresizliğin girdabında kendini yok oluşa doğru şizofren düşlerle sürükleyen..

    Yine yok oluşun eşiğindeyim..

    Bu defa küllerimden doğmak yok..

    Sonu belli olmayan bir yoldayım..Bu defa geri dönüşü yok…

    Çaresizim,yalnızım,sensizim kurtuluşu yok…

    Yok olmanın vaktidir..

    Başka yolu yok!!!
     

Sayfayı Paylaş