Kadın adamı çok seviyordu... Yemyeşil ovalarını verdi adama Yaşam fışkıran. "Beni seviyor musun?" "Evet" dedi adam... Güneşini, ayını verdi kadın Yıldızları taktı bir bir adamın omuzlarına... "Beni seviyor musun?" "Tabi" dedi adam... Kadın çağladı Gürül gürül akan pınarını verdi adama. "Beni seviyor musun?" "Elbette" dedi adam... Kadın bağlandı Yaşam ipini adama verdi. Bir oldular tek oldular adamla. "Beni seviyor musun?" "Biliyorsun" dedi adam... Kadın dağlarını verdi adama Tırmandılar doruklara. "Beni seviyor musun?" Aşağılara baktı adam zirveden. Başkalarını gördü Sustu adam... Ağladı kadın... Gözyaşını verdi adama Almadı adam... Kadın onurunu verdi adama Şaşırdı adam... Sordu yine usulca kadın "Beni mi seviyorsun?" "Onu da seviyorum seni de" dedi adam... Sustu kadın... Verecek bir şeyi kalmadığında... "Senin yüreğine ihtiyacım var" dedi adam Başkasını sevebilmek için... Çıkarıp yüreğini verdi kadın. Korktu adam... "Beni sevmiyor musun?" dedi adam. Sesi yoktu kadının söyleyemezdi. Gözleri yoktu kadının ağlayamazdı. Kalbi yoktu kadının sevemezdi. Onuru yoktu kadının yaşayamazdı...
