"Herkesi Dostu Bilen Herkesten Kopuk Bir Ben" Bir günün daha üstünü çiziyorum gitti giden... Ve biten bitti... Küf tutmuş korkularım gün ışığına çıktı.Yazıklar oldu minicik yüreğime sığdırdığım kocaman sevdalara... Acılara gebe kaldım dünbugün . . . Ve belki yarın da... Sığındığım limanlara giriş iznim kalmadı.Yazık... "Bu yüzün arkasında saklıdır başka bir ben Doğruyu söylemeyen her şeyden bıkmış bir ben " Kelimeler kifayetsiz kaldı bu anlamsızlıkta.Adı "BEN"mi bu aynadaki yüzün (?) Zifiriliğinde kaybolmuşum zamanın.Karanlık... karanlık... Ve asık suratlı yüzler... Ve kin... ve öfke... Gülmek nedir hatırlamıyorum bile... "Artık gülmüyorsam bir nedeni vardır Artık sevmiyorsam bir nedeni vardır Artık duymuyorsam ne beklersin ki ben" Şimdi kapattım kendimi tek pencereli bir odanın hüznüne.Sıfırın altında acı... Üşüyorum cehennem gibi... Yanımda geçmişten kalma bir masalın son satırları... "Seviyorum.." Gerçekten mi?... Dile gelmeyen bu yalnızlığın ortasında bir kalabalık var şimdi adı "SEN" ... Ve her geçen gün daha da kalabalıklaşıyor yüreğimdeki bu SEN.Fazlası yok eksiği fazla... Şimdi beş kala son masalın bitmesine. Bir şiir gönderdim tam da yüreğine. Kabul et ya da etme ... Sevgiler bitmek için başlamaz ya hani sen bitmeyen masalımsın... Ve zaman gösterdi ki; sen haklıydın aslında yalandı dilde kalan sevgiler. Aklım sana vardı bu gece ve dilimde son şarkı ; "Herkesi dostu bilen herkesten kopuk bir ben..."
