Dokunamam ki...! boz bulanık bir hayat, kar altında avuçlarıma demir ayazı düşüren intiharlar kuşanıyorum belki bir kaçış...soyunarak sürgüne gitmek ömrümün arka sokaklarına bu bendeki göçebe ıssızlığı kimliksiz adreslerde yazgıdır o küçük dünyama yalnızlığı ölümsüz kılan yarası saklı düşlerim ördü ömrümün ağlarını acıyla yaralarım demlendi kül rengi mahzenlerde yitik mutluluklar diyarında anılarımı iklimsiz mevsimlere tutkularımı gölgelerin kanadına sesimi gecenin alaca karanlığına gömdüm döküldü gözlerimden her biri çiy tanesi umutlarım şimdi üşüyorlar bir yerlerde zemheridir bedenim dokunamam ki... yazdım adımı kumlara dalgaları bekliyorum gitmelere çeyrek var haydi...
