“Ben gidemiyorum, sen git… Bir kere de gerçekten arkanı dön ve gözlerini yerden ayırmadan git..” “Gittin… Hiç gelmemiştin…” “Özledim… Görmek yetecekken yatağındayım.. Ve yine o korku.. Ne zaman gideceksin?” “Yine korkuların başladı… Hissediyorum, kaçış bahanelerinde kullanıyorsun yaratıcılığını. Hadi git… Yokluğuna alışkınım…” “Ne oluyor bana? Senden uzaklaşıyorum, ona yaklaşıyorum. Bu defa gidiyorum, sana hoşça kal bile diyemeden…” “Ben ve diğer kadınlar… Ben ve o “Seni karışıklığından alıp çıkarmak isterdim, üzgünüm gücüm kalmadı. Sessiz bunalımımda tükettim hepsini…” “Ve yalnızım… Kırmızı yaralarımla başbaşayım… Hepsini kanattım, kıpkırmızı vücudum. Kim için kanadıklarını bilmeden sildim hepsini. Kokular sürdüm. Kırmızı elbisemle kırmızı ayakkabılarımı giydim. Oturma odasına geçtim. Kırmızı şarap, kırmızı duvarlar, kırmızı… (…) Dünyanın en güzel rengine yabancılaştım. Artık bana ait kırmızı değildi o. Kime aitti? Ya da kimlere? Ben ve diğer kadınlar… Ben ve o… Bu yabancı kırmızılıkta boğuluyorum, karartın odayı… Kırmızımı neden aldınız? Onu da mı “onlara” verdiniz? Artık benim olmayan kırmızı ayakkabılarımı çıkardım. Bana ait olmayan her şey beni yaralıyordu. Ayağımdaki yara kanıyordu. Gülümsedim… Sonunda bana ait olan bir kırmızı bulmuştum… Ben ve diğer kadınlar… Ben ve o… Midem bulanıyor…
