hasret beni yordun sanma sancım diner elbet zamanla kimbilir belki birgün kurtulurum sonunda o eski günlerden o simsiyah nefessiz günlerden hep ağlardım ben o uyurken hep saklandim ben kendi dünyama affet nefret ettim senden günes hiç batmaz güller solsa da atesler söndükten sonra artik çok geç
