Çocukluğun Sentetik TortularıBir çocuk sanıyorum, üstlerinde gecenin Baykuşla besleniyor, yıldızları kemiriyor Her tepenin, dağın, bayırın anlamını biliyor Bir kedi besliyor Bir de sabah gözlerinde. Ve iple çekiyor gemilerini, dişlerinde. Beni hiç anlamıyor, biliyorum Ben zaten gülüyorum; Takılınca iplerine mavi örgülü turnaların Ben çok ömürüm O henüz göremiyor Ölüyorum. Ekmek aldırmıyorum, zeytin vesaire Aldırmıyorum, ıslanıyorum Aldırmıyorum bu gitmelerine Aldırmıyorum, paslanıyorum. Ve senin tozlarını siliyorum gözlerinden Olan yine çocuğa oluyor O henüz göremiyor, sanıyorum. Lakin bir deliyi süslüyor! Kapatıyor tüm bildiklerini şu anda Kedisini çağırıyor, kördüğümden yumaklarda Çözülmüyor uykuları sonbaharının. Her ağacın tedavisi aşıyken, aşkken Karın ağrısı Şubat’ ın bir mevsimde yeniklik Ve ayak izlerini taşımaktan sıkılıyor o çocuk Her tedavinin Hastalık hastalığı bir kanser gibi; Tütüyor da tütüyor varilleri zamanın. Ah, eriyorsun güzelim… Kendine geliyor bir çocuk.
