Günün birinde bir çiçekle su karşılaşır ve arkadaş olurlar. İlk önceleri güzel bir arkadaşlık olarak devam eder birliktelikleri,tabii zaman lazımdır birbirlerini tanımak için. Gel zaman git zaman çiçek okadar mutlu olur ki,mutluluktan içi içine sığmaz artık anlar ki su’ya aşik olmuştur. İlk kez aşık olan çiçek,etrafa kokular saçar,’sırf senin hatırın için,ey Su…’ diyerek. Öyle zaman gelir ki artık Su da çiçeğe karşı bir şeyler hissetmeye başlamıştır. Çiçek ve su ilk kez aşık oluyorlardır. Günler ve aylar birbirini kovalar ve çiçek ‘acaba su beni seviyor mu?’ diye düşünmeye başlar. Çünkü su pek ilgilenmez çiçekle. Halbuki çiçek alışkın değildir böyle bir sevgiye,dayanamayacak duruma gelir. Çiçek suya ”seni seviyorum” der. Su, “bende seni seviyorum” der. Aradan zaman geçer ve çiçek yine “seni seviyorum” der. Su, çiçeğe aynı yanıtı verir,”ben de…” der. Çiçek sabırlıdır. Bekler,bekler,bekler… artık öyle bir duruma gelir ki, çiçek etrafa koku saçamaz olur ve son kez su’ya “seni seviyorum” der. Su da ona “söyledim ya, ben de seni seviyorum” der. Çiçek en sonunda yataklara düşer, hastalanmıştır. Rengi solmuş, çehresi sararmıştır çiçek’in. Su da başında bekler,yardımcı olmak için sevdiğine… Bellidir ki,artık çiçek ölecektir ve son kez zorlukla başını döndürerek su’ya der ki; “seni ben gerçekten seviyorum.” Bu durum karşısında hüzünlenir su ve son çare olarak bir doktor çağırır. Doktor gelir ve muayene eder. Doktor; “hastanın durumu ümitsiz artık, elimizden bir şey gelmez.” Su merak eder,”sevgilisinin ölümüne sebep olacak olan hastalık nedir?” doktor şöyle bir bakar suya ve der ki; “çiçeğin bir hastalığı yok dostum… bu çiçek sadece susuz kalmış,ölümü onun için…”der. Ve anlamıştır artık su, sevgiliye sadece “seni seviyorum” demek yetmemektedir… AKLININ ARZU ETTİĞİ KADAR DEĞİL, GÖNLÜNÜN ALABİLDİĞİ KADAR SEVEBİLİRSİN! GÖNLÜNÜN İSTEDİĞİ YERE KADAR DEĞİL, AYAKLARININ GÖTÜREBİLDİĞİ YERE KADAR GİDEBİLİRSİN… SEVGİNİZE SAHİP ÇIKMANIZ DİLEĞİYLE T A M A M M I :noo:
