Ne zaman elime bir kalem alsam, Bir uçurumun kenarında buluyorum kendimi. Hayata dair ne varsa yaşayabileceğim, Kalemimden düşüyor ister istemez. Yıkık bir ömür harabesiyle Gönlümün uçurumundan aşağıya atıyorum seni. Ben seni böyle ölmek istememiştim. Yalan yanlış sözlerde anlatamadım sevdanın öyküsünü. Yaşayamadım en masum, en saf duygulu gülüşümü. Bakışlarım gittikçe derinleşti bu mavi deryalıkta. Oysa... Sen çıkıp gelirdin boğulduğum gece mavisi yarılarında. Elimde bir kalemle kağıda dökülüverirdin. Suretin düşerdi duvarlara, Yıldızlar semah dönerdi saçlarının siyahında. Oysa şimdi katran karası gecelerde kentlerimi vuruyorum, İçinde sen olan şehirleri kurşuna diziyorum. Hayal kırıklarım kalbime batıyor, Kan kusuyorum düşlerime Ve sen düşüyorsun avuçlarıma. Sonra ellerimi kana buluyorsun. Bir intihar yorgunu şiirle, satırlarda son buluyorsun
