Yüzün düşünce aklımda, boyumdan büyük cümlelere asılıyor, bildiğim tüm cümleleri dolduruyorum namlu ağzına, sorgusuz sualsiz akıtıyorum gözyaşlarımı sen geçen tüm harflere. Ve bu şiirlerde, yüzümdeki yorgunluğun izlerini görüyorum. . İhtilaller koparırken içimde, en militan kelimeleri dayıyor şakağıma, kaçak bakışların adresi oluyorum. Tüm şehrin ışıkları dans ederken yokluğunda “bize ağlarım…” Ağzımda kırık dökük bir türkü, yokluğuna adanmış bir yığın ağıt. Dudağımın uçurum kenarlarından düşmenden korkarım. Göz bebeklerimi uyuturken masalımızla, ağlayan bir kalemin kucağında uyuya kalıyor; rüyalarımda uykusundan kaçmış lal bir deliyi oynuyorum.. Bir araba geçiyor hayallerimin üzerinden, darp izlerinin yolları sana çıkıyor. Kusmuş olsam da sana ait birikmişliği bir intihar dolaşıyor yutkunuşlarımda.. Sensizliğin tadı, ağlamaların bile tuzu kalmadı.. Mevsimler gibi şaşırıyor yolunu cümlelerim, İkinci vakti yağan telaşlı yağmurlar gibi, al beni.. Nasıl olsa çıkmaz sokağımsın, en bitik hücrelerime saldırsan ne olur?
