Sevmeyi bilmelidir bir çırak ve ben ustama bakarak öğrendim aşık olmayı. Çokça kez denedim ve yanıldım. Bir ingiliz anahtarından daha ağır geldi aşkın acısı! Yıldızken kaymak da bir marifettir. Bir dileklik hükmün geçer ötesinde, ondan sonra kayıp yok olmuşsundur. Hiçbir insan ''bak geçen bir yıldız kaymıştı şimdilerde nerede'' ya da ''kayan yıldızlar hangi kente gider'' gibi lafları dillerine dolamazlar, ki ardı da yok bu hep böyledir... Uyuyordum;sadece bir çırakken ...Aksini iddaa etmiyordum da hiç büyük adam olmayabilirdim. Hep çırak kalmak koymazdı da, nasılsa ustama bakar öğrenirdim bilmediğim ne varsa. Az kaldı dalıyordum herhangi bir uykuya. Radyodaki adamla birlikte susmalı yorganımı titreten rüzgar ve doğmalı rüyalarım ezgisi bilinmeyen şarkılar gibi. Artık bir rüyadayım gibi bir şeyim. Önce sigaranın bitimi intihar etti öylesine bir camdan tek bir el darbesiyle sonra radyodaki adamın bir çift sözüyle gözyaşım salıverdi kendini dipsiz bir apartmandan aşağıya... Bir sürü sen biriktirip gizlemiştim bir gözyaşı içine. O düşüş tek bir ıslaklığı değil seni de def etmişti. Oysa aşk gitmesindi bitmesindi ama çoktan yitmişti. Terledi yine hislerim. En az bir demlik kadar sıcaktım ve öyle bir kaç yanık iziyle terk edemem ocağımı... İçimdeki alevi yangınları söndüren amcalar da gelse dindiremez Hiçbir kalple doğru orantılı değildim ve hiçbir yaraya merhem vasıtası görmüyordum. Meğer bir kitabın okunmuş ve çevrilmiş sayfaları yok olmazmış. Oysa daha geçen gün öldürdm bir kitaptaki kahramanı. Meğer hepsi şizofrenik hallerimden başka birşey değilmiş. Şimdi uyudum işte! Arka fonda radyodaki adamın sesi, irkiliyorum arada ama başladım ufaktan bir rüyanın senaryosunu yazmaya....
