Elveda Ne canım, Ne de bir gün aşkım dedin… Bilmiyorum, Neden kahrını çektim… Ne geçiyor eline, Bu öfkeyle bu kinle… Yıllardır sayende, Dertlerle el eleyim… Nedir canıma kastın, Söyle bende bileyim… Duanla yaşamadım ki, Bedduanla öleyim… Günahım yok demişsin, Dolaştığın yerlerde… Kim düşürdü bizi, Bu acıya, bu derde… Diyecek sözün olsun, Biraz mutluluk ver de… Kimin adı yazılı aç bak, Çile defterinde… Yenik düştüm inadına, Anlamsız gururuna… Bak istediğin oldu, Bir meçhule gidiyorum, Muradıma eremeden, Sana veda ediyorum… Aydın KOVANCI
İyi ki Varsın ! Nasıl bir sevgidir bu, Nasıl bir tutku, nasıl bir özlem. İyi ki adımı söyledi dudakların, İyi ki sevdim seni, iyi ki varsın. Var oldum, yakınlaştım da sana, Sevdim de, sevildim doyasıya... Sen Aslı sın bu masalda, Ben’se aşık deli divane Kerem. İçimdeki bu tutku, bu özlem, Hiç eksilmeyecek kalbimden. Son dakikasında bile ömrümün, Senden başkasını istemem... AYDIN KOVANCI Sensin O ! Sensin o sevilen kadın daima kalbimde, Sensin kalacak, her zaman yüreğimde, Ben seninle varım, seninle bütünlendim, Seni buldum uyandığım kör gecelerde… Hiç değişmemiş diyorum içimden ne güzel, Hadi gel diyor dudakları, özledim hadi gel, O nasıl bütünlenmektir tanrıya mahsus, An gelir, yaşanmaya değecek zaman biter… Bir düş mü, yoksa gerçekten var mıydık, Mutluluktan, sevgiden bir dünya yarattık, Nasıl da geçip gidiverdi o güzel saatler, Böyle bir zaman, bir daha yaşanmaz artık… Şimdi bütün şarkılar, bana seni anlatıyor, Esen rüzgar uzaklardan, kokunu getiriyor, Yaklaş bana, az daha biraz daha yaklaş, Bütün odalar açılmış, şimdi seni bekliyor… AYDIN KOVANCI
Şimdi Sen Varsın Sen yoktun geçmişte, var olan kötülerdi, Zaman, eski resimlerin soluk rengiydi… Ellerimden tutup beni karanlığa sürükleyen, Kirli güzelliklerinde yaşayan, ölülerdi… Şimdi sen varsın diye yaşamak ne güzel… Bir yelkenliyim sanki senin limanında, Güneş doğar ısıtır, parıldayan ufkunda… Fırtınadan geldim, sende dinleniyorum. Bu huzur, bu mutluluk bitmesin istiyorum… Şimdi sen varsın diye yaşamak ne güzel… Tüm çirkinlikler yok oldu yeryüzünden, Geçmişe dair ne varsa değişti kendiliğinden. Seninle geçen her gün, her saat, her dakika, Yaşanmış, yaşanacak tüm zamanlara bedel… AYDIN KOVANCI Söyle Neden ? Bilmiyorum neden tutkunum sana. Gözlerimi açtığımda her sabah, Neden ilk sen gelirsin aklıma. Neden ellerim üşür sensiz, Neden yangınım bu kadar sana… Söyle neden ? Bilmiyorum neden tutkunum sana, Her gece sen girersin rüyalarıma, Uykularım paramparça olur dağılır. Gecenin en karanlık anında, Neden ilk sen gelirsin aklıma… Söyle neden ? Bilmiyorum neden tutkunum sana, Seni düşlediğim her dakika, Işık düşer gözlerinden yalnızlığıma, Kirpiklerinden sanki ay doğar, Saçların daha parlak gelir bana… Söyle neden ? AYDIN KOVANCI
Unutmak İstiyorum Yine uykum kaçtı bu gece. Sabah olmak bilmeyecek belli. O hiç beklenmeyen saat yine geldi, Gözlerimin önüne dikildi hayali… Bir ışık yanıyor sanki odanın ortasında, Bir gül büyüyor gibi sanki ufukta, Sensin, o benzemeyen başka güllere, Sensin yanıp sönen o ışık, uzaklarda… Sonra; Unutacaksın, unutmalısın. Unut diyorum, kendi kendime… Sen yoksun artık onun hayatında, Yoksun artık onun için bu dünyada. Konuşmak istiyorum hayalinle fısıltıyla, Unutmak, geçmişte yaşanan ne varsa… Odanın sessizliğinde, gecenin karanlığında, Bir aldanıştır yaşanan, bir daha, bir daha… AYDIN KOVANCI
Seni Seviyorum Sana şiir yazmayacağım dedim, Yazdıklarımın hepsi şiir oldu. Seni, unutacağımı sanmıştım, Hatırladıkça gözlerim doldu... Sen benden gittin gideli gülüm, Gökkuşağının renkleri soldu. Kara bulutlar çöktü üzerime, Bahar ayları bana kış oldu... Şimdi anladım ki gülüm, Ben seni ölümüne sevmişim. Sen giderken bakıp gözlerine, Son sözümü, söylememişim... AYDIN KOVANCI
Öğreneceksin Sen şimdi gidiyorsun gülüm, Bütün umutları alıp gidiyorsun. Sana hayatı öğreteceğim gülüm, Yalnız geçen her gününde her gecende, Sana hayatı öğreteceğim... Sana nefreti öğreteceğim gülüm. En mutlu, en huzurlu gününde Yanında dost görünen insanların Maskeleri birer, birer düştükçe, Sana nefreti öğreteceğim... Sana yalnızlığı öğreteceğim gülüm. Çaresiz kaldığın her anında, Bir bahar sabahı uyandığında, Yalnızlığı öğreneceksin yokluğumda, Sana yalnızlığı öğreteceğim... Sen şimdi gidiyorsun gülüm. Öğreteceğim her yönüyle hayatı, Öğreneceksin yalnızlığı, nefreti. Kim bilir, belki geç olacak ama, Öğreteceğim sana, almadan vermeyi. AYDIN KOVANCI