Aşk kurban edildi. Bir çıglık sonsuza uzandı. Önünde uzanan sonsuzluga dogru baktı. Bir mum duruyordu uzakta, elindeyse son kibrit çöpü yanmayı bekleyen. Yaksa kibriti "muma ulaşmadan sönermiydi avuçlarında?", " karanlıkta mı kalırdı yüreği?". Bir lodos esti sonsuzluktan ,ürperdi teni. Küçük bir umut biriktirmişti içinde, böyle anlar için. Biriktirip, yüreğinin kutucuguna saklamıştı. Avuçlarına aldı umudu, umut küçük kaldı ,mum uzak... Mum uzak kaldı ,kibrit çöpü tek... Ayagını kaldırdı ,umudun gücüyle bir adım yaklaştı sonsuzluga. Mum ses verdi.Bir kaç adım daha attı ,buruk bir heyecanla. Son kez baktı sonsuzlugun hiç görmediği gözlerine. Geri dönmek istemeyebilirdi. Gidişleri tükenmiş bir çocuk gülümsedi yüreğinde. Gidiş yoktu,dönüşlerse hiçlik. Gidiş olsa ,dönüşler yine hiçti. Ne farkı kalmıştı ikisinin.Ümitsizlige düştü,yüreğinde havalanan kuş. Yere düştü kanadı kırık... Umut kelebege dönüştü Bir günlük ömür sürdü. Oysa gitmeyi dilemişti her şeye ragmen. İçi pır pır etmişti. O muma erişmek ,aydınlıga çıkışların yoluydu. Zamana yenik düştü yüreği. Hayata yenik düştü umudu. Toz pembe hayalleri karardı. bulutlar sardı gökyüzünü. Bir daha döndü ,sonsuzluga baktı. Son bakış tekrar olmuştu. Elleri hayal uçurtmanın ipinde İp koptu hayal oldu.
