Gözlerinin deli rengi damlayınca sayfalarıma, aşk bulaştı sözlerime.. Gözlerim yosun koktu sen yoksun. Tesellisi yok sensizliğin. Tut ellerimi tut ki… mecalim kalmadı. Dokunuşların, sımsıcak sarılışın, gözlerimin içine baka baka gülümseyişinle seni kahramanım sanmıştım. Sonra yavaş yavaş bıraktın ellerimi, saçlarımı okşamaktan vazgeçtin. Beni yavaş yavaş hayatının kıyısından uzaklaştırırken, sanıyorum bensiz bir hayat için düğmeye basmıştın. Ve gittin… Ağlanırdı gidenlerin ardından, öyle bilirdi çocuk yüreğimiz, çabuk dönsün diye giden. Ama hiç dönmezdi gidenler. Şimdi kokun sinmişken tenime, gözlerin ilk günkü gibi bakarken gözlerime, nasıl özlemem seni…
